SARMAŞIK...

Aşk, düşmüş tene, adeta bir kene,
Kemiriyor insan oğlunu, bin bir sene...
Yataktan döşeğe, mezardan beşiğe,
Herkesin aklı fikri, ''Sen de bir dene!''de...

Havalar tavan, yalanlar, tamam...
Eksik bir şey yapmaz insan, o zaman?
Aklı havada, başkasına verir,
İnsan oğlu böyle, karaktersizliğe kefil!

Herkes, her şey, çok karışık, karmaşık;
Adeta, aşağıdan yukarı, devasa sarmaşık...

Uykular düzensiz, kalpler özensiz,
Sanki büsbütün robotlaştık hepimiz!
Akrabalık yalan, arkadaşlık falan,
Bunlar eski tanımlar, sözlüklerde olmayan...

Gün gelecek,
Dua edecek tanrı;
İnsan oğlu, akıllansın diye...
Kimse bilmiyor,
Bilemeyecek...
Peki ya, niye?