SENİ ÇOK...

Ne güzel günlerdi onlar, Dünyanın neresine istersen giderdik;
Kalbinden başlardım sürmeye, bulurdum kendimi gözlerinde...
Bir mola verirdim dudaklarında, bir yudum alırdım nefesinden;
Uzanırdım baş ucuna, dalar giderdim, hayat nereye sürüklerse...

Sürüklediği yer, ayrılıkmış, bu karanlık nerden çıktı?
Belki de, kıskandılar sevgimizi, insanlar aşktan bıktı...
Nazar mı değdi, bilmem, hiç bir kavga gürültü de yoktu;
Ama birisi sevmiyordu belli ki artık, biri halen körkütük aşıktı!


Ne kadar anlatmaya çalışsam da, anlatamam, seni çok sevdim;
Küçücük kalbimde, büyüttüm seni, kalıplara sığmayacak kadar devdin.
Seni çok büyüttüm, seni çok yücelttim, seni kalbimin en yüksek dağına kaldırdım;
Sonra ufacık göründü o dağın üstünden kalbim; ve benim geçti devrim.


Ne kadar anlatmaya çalışsam da, bilemezsin, beni çok kırdın,
Avuturum yine de ben kendimi, en azından, hayatımın bir döneminde, vardın.
Seni çok, seni çok, seni o kadar çok sevdim ki, belki de sevgim seni boğdu;
Sen sevgiyle değil, olsa olsa, kinle, nefretle yapardın.
Sen aşkla meşkle değil, vurdu kırdı ile yaşardın!