Kullerinin beni yaktigi gun
Gonlum okadar aciyorduki ne icimde tuta bildim nede kimseye anlata bildim ama karar verdim gonlumden acini aticam dedim zorda olsa attim yavasca kara topran uzerine biraktim yol almaya baslamistim sensizlik ismi olan soka doru birden ne oldu ama sonbirkez donup ardima bakim dedim baktimda gordumsey acilarimin birer birer buyup bir da olmuslar kizdim haykirdim bir kucuk cocuk gibi yakicam dedim gozlerimin gozlerini gordu an ellerimin ellerine deydi an kalbimin kalbini hissetti an dudaklarimin yanaklarina deydi an icimde dogan ates varya iste o atesle akicam dedim dumanlarinda bovuldum kayboldum denize dusmus yaprak misali kis firtinasinda bir minik serce gibi alevlerinde hic yanmadim aksine usudum korktum azrayilin kapima geldi gun gibi sensizliye yaklasiyordum belkide ondan senden sonkalan sey kullerindi artik onnarida bir polis gibi imdadima yetisen ayni zamnda bir hirsiz gibi alip goturen ayrilik kokan ruzgardi senden bana bisey kalmamisti sonunda mutlumusun diye sordum gonlume cevap ne olabilirdi hayir seninle olmak sensizlikten daha aci degilmis senden geriye kalan hic bisey kalmamisti iste ogun o kullerin beni cok fena yakmisti
